Gaziantep deplasmanı Galatasaray’ın sırat köprüsünü geçtiği maç oldu. Prandelli gitti diye takımın uçuşa geçmesi beklenemezdi. Nitekim ilk yarı, ne zamandır süregelen berbat performansa ‘bir kez daha’ şahit olduk. Ancak son 15 dakikadaki ‘kazanma arzusu’ Galatasaray adına geceye vurulan damgaydı. Bu maç takımın ilk defa bir silkiniş, istek ve hırs ortaya koyduğu bir oyun olarak sezonun kayıtlarına geçti. Olur da şampiyonluk gelirse kıvılcım bu maçta çakılmıştır.
Prandelli döneminin futbolcuları zihnen darmadağın ettiğini çok net görebiliyoruz. Takım ruhunun tamamen kaybolmuş olması yanında, bireysel performanslar da dip yapmış durumda. Saha parselasyonu, yardımlaşma, kompakt oyun, kanat organizasyonu ve alan daraltma noktalarında tümden bir eksiklik göze çarpıyor. Ayrıca Sneijder dışında hemen hiçbir oyuncunun formda olmaması da şaşırtıcı. Koşu mesafelerinin düşük çıkması ise kondisyon açığını gözler önüne seriyor. Sonuç olarak tüm bu veriler Prandelli’nin gönderilmesini haklı çıkarıyor.
Bireysel bazda bakarsak, büyük takım oyuncusu olma niteliğini, yani maça asılma ve mutlaka galibiyeti arama hırsını birkez daha uluslararası futbolcularda gördük: Sneijder, Melo, Muslera. Burak Yılmaz’ı da eklemezsek büyük haksızlık olur. Ancak Burak ve özellikle Tarık’ın sürekli yere düşme odaklı oynamaktan vazgeçmeleri gerekiyor. Süper Lig oyuncusu bu kadar kolay kendini yere bırakmaz. Messi kariyerindeki minimum 100 golü aldığı darbelere rağmen dribblinge devam etme ısrarından kazanmıştır. Semih her zaman hataya açık ve formsuz. ‘Level up’ yapmamakta ısrarcı. Selçuk adeta bir Mustafa Sarp.. Futbolcu benliğini yitirmiş bulmasını hala bekliyoruz.
Olcan yeteneklerini henüz sergileyemedi. Prandelli bir oynattı, bir kesti, bir 18 dışı bıraktı ve adaptasyon süreci uzadı. Aynı Bruma gibi. Bruma çok yetenekli ve bir o kadar da potansiyelli bir futbolcu. Ancak özgüvenini tamamen kaybettiğini ve pas odaklı oyuna yönlendiğini gözlemledik. Oysa ki Prandelli öncesi topu aldığında rakibinin üstüne giden, birebir adam geçmeyi seven bir oyun yapısı vardı. Yani özeldi. Chedjou ise dan-dunlara aynen devam ediyor. Yani melekelerine ihanet ediyor. Bu da tamamen psikolojik faktörlerden, takım kimyasının bozuk olmasından kaynaklanıyor. Ayrıca bu maç Burak’ın daha az ofsayta düştüğünü ve faul yaptığını gördük.
Günün sonunda Galatasaray çok çok kritik bir galibiyet aldı. Aksi takdirde tepetaklak başaşağı gidebilirdi. Atılan bu tek golün anlamının derecesini sezon sonu sıralaması belirleyecektir. Öyle goller atılmıştır ki şampiyonluğu getirmiştir… Eğer önümüzdeki sene Galatasaray formasında 4.yıldız varsa, o gol bu goldür!
