Koskoca bir sezon acısıyla tatlısıyla geride kaldı. Süper Ligde bulunan 18 takımda takımlarını bir önceki sezondan ileriye nasıl taşır nasıl gelecek sezon ki hedeflere ulaşırım, nasıl düşme tehlikesi yaşamam ya da nasıl maraton sonunda ipi göğüsler şampiyonluk tacını takarım diye hummalı bir çalışmaya başladılar bile. Gelenler, gidenler, atılan imzalar birbiri ardını kovalıyor. Mevcut futbolcuların sözleşmelerini uzatma takıma yeni katılacak futbolcuları ikna ederek kontrat imzalatma gibi yöneticilik becerisi gerektiren çok fazla duruma şu sıralar şahit oluyoruz. Bu yazıdaki konuğumuz geçen senenin ipi en önde göğüsleyen takımı olan Fenerbahçe.
Aslında çoğu camianın saygısını kazanmalarının yanında ciddi manada kendisine idol alacağı bir takım halini aldı Fenerbahçe. Neden mi ? 3 Temmuz dediler yılmadı daha da hırslandı, kümeye düşüreceğiz dediler tamam dedi, Avrupa yok dediler tamam dedi, hapis kararı onandı başkanları artık yurt dışından gelmez dendi alnı ak şekilde ülkesine geldi ne olacaksa olsun dedi her şeye herkese adeta meydan okudu.
Avrupa kupasına katılmamasına rağmen terinin son damlasına kadar savaştı haftalar öncesinde lig tarihimizin en erken şampiyonluklarından birisini yaşadı. 2011 senesinden bu yana ligin hep zirvesinde yer aldı sarı lacivertli camia. 2 Türkiye Kupası 2 Süper Lig Kupası ve Bir de Avrupa Ligi yarı final maçı bence onları bu idollük mertebesine en fazla yaklaştıran durumlar fakat az önce de belirttiğim gibi her şeyden öte sürekli dik duruş örneği ve karar ne olursa olsun sonuç ne olursa olsun her zaman işini yapma durumu sarı lacivertli camiaya fazlasıyla saygıyı hak ettiren unsurlar.
Bu kadar olumsuzluğun ardı ardına gelmesine rağmen sarı lacivertliler hepsine kendilerini siper ettiler ve rakiplerinden şuan açık ara hem moral motivasyon hem de kulüp içi dengeler olarak öndeler. Zira rakibi olan Galatasaray ve Beşiktaş camiaları hoca futbolcu transferi eldeki mevcut yabancıları yollama vs türünde bir sürü problemle karşı karşıyalar.
Bu öngörü de en büyük takdiri tabi ki başkan Aziz Yıldırım hakediyor. Zira rakiplerinin bu buhranlı döneminde kulübü ciddi manada bir transfer batağına sürüklemedi ve Diego Ribas’ı alarak 10 numara pozisyonunu doldurmakla yetinmedi, rakiplerine bir gözdağı da orada verdi. Şu an için büyük takımlarımız içerisinde suların en durgununa sahip olan sarı lacivertli camia geçmişte yaşadıklarını sorunların bedellerini fazlasıyla ödeyerek şu dönem ki sükuneti sonuna kadar hak etti ve bence lige daha başlamadan en ön safta kendisine yer edindi.
Gelecek sezonun neler getirip ne olaylara şahit olacağını şimdiden kestirmek tabi ki zor ama Aziz Yıldırım önderliğinde Ersun Yanal ve öğrencileri miras değil alınlarının teriyle saygıyı sonuna kadar hak ediyorlar. Bize de bu dik duruş ve kararlılık karşısında saygıyla eğilip ceketimizi iliklemek kalıyor.
Şapkamız önümüzde saygımızla bu büyük camia önünde eğiliyor başkanından, teknik ekibine, oyuncusundan kulüp çalışanına, masöründen, malzemecisine herkesi tekrar tekrar tebrik ediyorum.
Saygılarımla.
Murat ÖZER
