Başlığı görünce haklı olarak ‘İtalya’nın derdi seni mi gerdi?’ veya ‘Kardeşim biz önce kendi futbolumuza bakalım sonra elalemi düşünürüz’ diyebilirsiniz ve haklı da olabilirsiniz. Ancak meselenin farklı boyutları ve bizimle benzerlikleri olduğu için geçenlerde yaşça benden büyük ve iyi bir Milan taraftarı İtalyan dostumla sohbet ederken çizdiği tablo bana ilginç geldi ve paylaşmak istedim;
Son yıllarda özellikle 2008 krizinin ardından İtalya’da hemen her kesim azalan işlerden, vergilerin yüksekliğinden, üretimin can çekişmesinden ve siyasetçilerin çare olamadığından söz ediyor. 1980-1995 arasında GSYH bazında dünyanın 6. Büyük ekonomisi olan İtalya 1995’ten itibaren sıralamada her beş yılda bir düzenli olarak geriledi ve en sonunda 2015 IMF tahminine göre ilk 10’un da içinde yer alamayacak. Tabii nüfusu üç aşağı beş yukarı sabit kaldığı için kişi başı gelir bundan nispeten daha az etkileniyor ve yine belli bir refah düzeyi korunuyor. Buna rağmen dinamizmin ve genç nüfusun azalması gelecek için pek umut vermiyor.
Neyse, ekonomiye fazla dalıp da konudan çok uzaklaşmadan o ‘bolluk’ yıllarında İtalyan futbolunun dünyanın merkezinde olduğunu söyleyebiliriz. 80’lerin ortasında Platini, Boniek, Laudrup ve Rossi’nin oynadığı Juventus, yine 80’lerin ikinci yarısında bana göre gelmiş geçmiş en göze hoş gelen futbolu oynayan Sacchi’nin başında olduğu Hollanda’lılar takviyeli Ancelotti, Costacurta, genç bir Paolo Maldini’nin yer aldığı kupalara ambargo koyan Milan, Maradona’yla tarih yazan Napoli ve Matthaeus önderliğinde Fenerbahçe’nin de rekor şampiyonluğu gibi aynı yıl rekorlar kırıp şampiyon olan Inter o yıllarda hepimizin imrenerek baktığı takımlardı. Zaten İtalya milli takımı da 1982’nin şampiyonu, 1990’ın yarı finalisti ve 1994’ün de finalistiydi.
Öte yanda 45 yıldır döviz kurunun değerine göre dünya ekonomisinde 16 ve 20. sıra arasında gezinen ve orta gelir tuzağından bir türlü kurtulamayan ülkemizde 90’ların sonu ve 2000’lerin başlarında Galatasaray’ın lokomotifi olduğu ve sonucunda zamanında Ipswich Town, Göteborg, B. Möncehngladbach gibi bugün pek esamesi okunmayan takımların da kazandığı UEFA kupası şampiyonluğu (yanlış anlaşılmasın, kesinlikle küçümsemek için söylemiyorum, bugün Beşiktaş bu kupayı kazansa benim için yine çok büyük bir başarıdır ve her zaman anılır) ve akabinde 2002’deki Dünya 3.’sü olan takımdan sonra bir de 2008’de saman alevi gibi parlayan milli takım ve bugün Avrupa Şampiyonası grup elemelerinde 3 maçta 1 puan toplayan, Şampiyonlar Ligi’ndeki temsilcisi de 3 maçta 1 puan alan ve en kötü averaja sahip olan takımın temsil ettiği bir Türkiye.
Milan’lı dostum ülkenin genel halinden şikayet ederken tabii Roma’nın bu hafta B.Münih’ten kendi evinde 7 gol yemesini, Juventus’un Olympiakos gibi ona göre hiçbir önemi olmayan krizden krize sürüklenen perişan bir ‘Yunan’ takımına yenilmesini, Milan’ın Avrupa’ya bile gidememesini, Onursal Başkanı Moratti’nin istifa ettiği Inter’in yerlerde sürünmesini ve İspanya gibi bir ülkenin bile(!) bu kadar başarılı olmasını hep İtalya’nın çöküşüne bağlayıp ağıtlar yakınca tabii en büyük başarıları yukarıda saydıklarım olan ve güya futbolu çok seven bir ülkenin vatandaşı olarak uçan tekmeyle karışık bir kafa atma isteği de doğdu çünkü o beğenmediği İtalya’nın 4 Dünya Şampiyonluğu, 12 Şampiyon Kulüpler Kupası + Şampiyonlar Ligi Şampiyonluğu (7 Milan, 3 Inter, 2 Juventus), 9 UEFA Kupası Şampiyonluğu (3 Juventus, 3 Inter, 2 Parma – evet PARMA, 1 Napoli) ve 7 adet Kupa Galipleri Kupası Şampiyonluğu var (2 Milan, 1 Lazio, yine Parma, Juventus, Napoli ve Sampdoria).
İnsan sormadan edemiyor; 1 UEFA Kupası, bir Dünya 3.lüğü ve bir Avrupa 3.lüğü ile bizim bir aralar havalara girmemiz mi daha anormal yoksa yukarıdaki başarıları yakalamış bir ülkenin bir futbol taraftarının bugün matemde olması mı daha anormal karar veremedim. Belki de işin sırrı Winston Churchill’in dediği gibi ‘İtalyanlar futbol oynar gibi savaşıp, savaşır gibi futbol oynuyorlar’ gerçeğinde saklı. Yoksa yukarıdaki başarılar gelir miydi?
Sonuç olarak başa dönerek diyeceğim o ki ‘Sen İtalyan futbolunu bırak da bizim Imperatore’nin aslanlara bile değil, İzlanda ve Çek Cumhuriyeti gibi kuzulara yem ettiği Milli Takıma ve Prandelli gibi arkasına teneke bağlanıp ülkesinden yollanan bir teknik adamın perişan ettiği Galatasaray’a bak’!!!
