Oysa ki güne çok güzel başlamıştık. Ankara deplasmanlarının vazgeçilmezi, Bolu Dağı’nda yemek ziyafeti sonrasında direksiyonu Topuk Yaylası’na kırmış, Fenerbahçe’mizin tesisleriyle bir kez daha gurur duyup muhteşem bir havada manzaraya hayran kalmıştık. Ardından ilk kez bir 29 Ekim’de Ankara’da bulunma fırsatını değerlendirip maç öncesi Anıtkabir’e de uğramayı ihmal etmedik. Binlerce vatandaşımızın, kurduğu Cumhuriyet için, akın akın Atatürk’e şükranlarını sunmaya geldiğini görünce içimiz kıpır kıpır oldu.Ülkemiz adına belki de o kadar umutsuz olunmaması gerektiğini görmüş olduk, fazlasıyla gururlandık. Doğrusu Osmanlı Stadı’na doğru yola çıktığımzda keyfimiz iyice yerine gelmişti.
Taa ki ilk düdük çalıp, Fenerbahçe’miz o hiç te özlemediğimiz renksiz futbolunu oynamaya başlayana kadar sürdü bu keyif. Saman alevi gibi arada minik hücum varyasyonlarıyla heyecanlanmaya çalıştık. Arada iki güzel verkaç bir etkili şut denemesiyle avunmak istedik ama maalesef olmuyordu yine. Takım bir türlü beklenen futbolu oynayamıyordu. Birçoklarına göre tarihin en iyisi olan bu kadro belki de tarihin en kötü futbolunu oynamakta ısrar ediyordu.
Bu kötü oyunla ilgili tekrar tekrar aynı eleştirileri dile getirmek istemiyorum. Bir önceki deplasman olan Kayseri maçındaki yazımı alsam, oradaki teknik yorumları ”copy-paste” yapıp bu maç için kullansam herhangi bir eksiklik olmaz. Yine aynı donuk oyun, üretkenlikten uzak futbol, takımın yerlerdeki fizik kondüsyonu, iyice sevimsizleşen hocanın skora yatma alışkanlığı ve saha içinde hiç hareket etmeden, rakibi zorlayacağını zanneden futbolcular. Oyun aynı, yorumlar aynı.
Bu kadar hareketsiz oyun içinde belki de Kayserispor maçından farklı olan tek şey top isteyen, rakibin üstüne üstüne giden, adam eksilten yegane oyuncu olan Alper Potuk’un varlığı. Attığı altın değerinde 3 puan getiren harika gol de cabası. Aslını isterseniz çok olağanüstü bir oyun değildi Alper’inki. Biz ondan hep bu oyunu bekliyoruz. Normal oynaması gereken futbol bu. Ama o kadar renksiz ki Fenerbahçe’nin futbolu, Alper’den gelen bir kaç heyecan verici hareket bize çok ekstra işler yaptığı izlenimini veriyor. Yine de küçümsemiyorum tabii ki Alper’in performansını. Üstüne koyarak devam etmesini diliyorum. 10 dakika da olsa 90 dakika da olsa aynı ciddiyet ve hırsla mücadelesini vermesini istiyorum.
İstediğim bir başka şeyse artık arkamıza yaslanıp gümbür gümbür oynayan Fenerbahçe’yi seyretmek. Ancak maalesef takım bu yönde hiç ışık vermiyor. Ben ki arkadaşlarım arasında hep ”Polyannacı” olmakla itham edilirim,en kötü durumlarda bile hiç umudumu kaybetmem, nasıl bu kısırdöngüden çıkacağımız konusunda aklıma bir çözüm getiremiyorum. Tek bildiğim bir şey var ki, bu oyun bizler için tam anlamıyla bir ömür törpüsü.1-0’ların üzerine yatarak, defansa çekilip dan dun ileriye topları şişirerek bir koca sezonu geçiremeyiz. Her karşılaşma sonrası 1-2 yaş yaşlanmaya da kalbimiz zor dayanır. O yüzden bu iş böyle sürmez .
Neyse ki maçtan daha önemli olan başka bir şey var ki bugün gördüğüm .”Türkiye Cumhuriyeti’nin varlığı ilelebet sürer ! ”
Yazarın diğer yazıları için tıklayın
mail : [email protected]
twitter : @alperalp72
